آیه 18 سوره سجدة

أَ فَمَنْ كانَ مُؤْمِناً كَمَنْ كانَ فاسِقاً لا يَسْتَوُونَ «18»

شأن نزول: وليد بن عقبة بن ابى معيط برادر عثمان در مقام مفاخرت با امير المؤمنين عليه السّلام برآمد گفت: تو كودكى، قوه جوانى من از تو بهتر و زبان من از تو رساتر و نيزه من از تو تيزتر و ثبات من در ميان لشكر بيشتر است! حضرت در جواب آن ملعون فرمود: (اسكت فانّك فاسق) ساكت شو! بدرستى كه تو فاسق‌

«1» صحيح بخارى، ج 6، ص 145. (ط: دار الشّعب)

جلد 10 - صفحه 389

هستى، تو را با من چه يارى كه مساوات نمائى؛ حق تعالى به جهت تصديق آن حضرت آيه شريفه نازل فرمود: «1» أَ فَمَنْ كانَ مُؤْمِناً: آيا پس آن كسى كه ايمان آورده به خدا و رسول كه حضرت امير المؤمنين عليه السّلام است، كَمَنْ كانَ فاسِقاً: مثل كسى هست كه بيرون رفته از دائره ايمان و خارج گرديده از فرمان، كه «وليد» باشد، لا يَسْتَوُونَ‌: برابر نيستند در شرافت و مزيت و رتبت، يا در جزا و مثوبت آخرت.

تبصره: نزول آيه شريفه در مورد خاص، مانع عموميت آن نيست، چنانكه در علم اصول مقرر شده و نظم كلام را دلالت صريح است بر آنكه فاسق در اين آيه كافر است، زيرا جمع ميان ايمان و فسق ممكن است، اما ميان كفر و ايمان صحيح نيست؛ چه ميان اولى عموم و خصوص، و دومى تباين و تناقض؛ پس شخص مى‌تواند هم مؤمن باشد هم فاسق، لكن نتواند هم مؤمن و هم كافر باشد.

و اين وليد پليد است كه عثمان او را بر كوفه والى ساخته بود، شبى خمر خورده بود صبح به مسجد آمد و به مستى امامت نمود، نماز صبح را چهار ركعت نمود.

در اثناى نماز روى به جماعت نمود گفت: بر چهار ركعت بيفزايم كه با نشاطم! مردم دانستند مست مى‌باشد.

تَتَجافى‌ جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضاجِعِ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفاً وَ طَمَعاً وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ يُنْفِقُونَ «16» فَلا تَعْلَمُ نَفْسٌ ما أُخْفِيَ لَهُمْ مِنْ قُرَّةِ أَعْيُنٍ جَزاءً بِما كانُوا يَعْمَلُونَ «17» أَ فَمَنْ كانَ مُؤْمِناً كَمَنْ كانَ فاسِقاً لا يَسْتَوُونَ «18» أَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ فَلَهُمْ جَنَّاتُ الْمَأْوى‌ نُزُلاً بِما كانُوا يَعْمَلُونَ «19» وَ أَمَّا الَّذِينَ فَسَقُوا فَمَأْواهُمُ النَّارُ كُلَّما أَرادُوا أَنْ يَخْرُجُوا مِنْها أُعِيدُوا فِيها وَ قِيلَ لَهُمْ ذُوقُوا عَذابَ النَّارِ الَّذِي كُنْتُمْ بِهِ تُكَذِّبُونَ «20»

ترجمه‌

تهى و خالى ميگردد پهلوهاشان از خوابگاهها ميخوانند پروردگارشان را از روى ترس و اميد و از آنچه روزى داديمشان انفاق ميكنند

پس نميداند كسى آنچه را كه پنهان كرده شده براى ايشان از روشنى چشمها بپاداش آنچه بودند كه بجا مى‌آوردند

آيا پس كسى كه باشد گرونده مانند كسى است كه باشد متمرّد يكسان نيستند

امّا آنانكه ايمان آوردند و كردند كارهاى نيك پس براى ايشان است بهشتهائيكه جاى اقامت است برسم تشريفات مهمان بسبب آنچه بودند كه ميكردند

و اما آنانكه تمرّد نمودند پس جايگاهشان آتش است هرگاه بخواهند كه بيرون آيند از آن بر گردانده شوند در آن و گفته شود بآنها بچشيد عذاب آتش را كه بوديد آنرا تكذيب ميكرديد.

تفسير

خداوند سبحان در مقام تعريف و توصيف سجده كنندگان اهل ايمان كه در آيه سابقه اشاره بايشان شده بود فرموده كه خالى ميشود و بيرون ميآيد پهلوهاشان از بسترها در وقت سحر براى خلوت با خدا و راز و نياز و نماز و دعا از ترس جهنّم و اميد بهشت و از آنچه ما بايشان عطا نموديم از مال و جاه و دانش در راه خير صرف مينمايند و امساك نميكنند و براى اشاره بآنكه اين سحر خيزى طبيعى و ناشى از شوق مؤكّد آنها است نسبت آنرا بجنوب داده يعنى بى‌اختيار از خواب بيدار و از رختخواب دور ميشوند و بچنين كار پر زحمتى بسهولت قيام مينمايند پس هيچ كس نميداند آنچه در خزانه غيب الهى است‌

جلد 4 صفحه 293

از موجبات مسرّت و خوشنودى براى ايشان بپاداش آن اعمال خالص خالى از اغراضشان جز خدا و از زيادى و خوبى نميشود بيان نمود و قرّة عين اگر چه معمولا بروشنى چشم ترجمه و تفسير ميشود ولى واقعا بمعناى خنكى چشم است چون ميگويند گريه اگر از حزن باشد اشك چشم گرم و اگر از سرور باشد خنك است لذا خنكى چشم را كنايه از مسرّت خاطر قرار داده‌اند و اخفى بسكون ياء نيز قرائت شده است و در آيه دلالت است بر آنكه اگر عمل باميد ثواب و ترس عقاب باشد ممدوح و مستحسن است و اينكه در بعضى از روايات از آن تعبير بعمل مزدوران و غلامان شده بالنّسبه بعمل اولياء است كه بمرتبه اعلى از معرفت رسيده‌اند و عبادت را فقط بداعى استحقاق و اهليّت خداوند براى عبادت و اطاعت مينمايند در مجمع از جمعى از مفسّرين نقل نموده كه اين آيه راجع باهل تهجّد و نماز شب است كه از بستر راحت براى عبادت بر ميخيزند و آنرا به مروى از امام باقر و امام صادق عليهما السلام نسبت داده و در روايات متعدّده از پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلم و ائمه اطهار اينمعنى تأييد شده و در بعضى به نزول آن در باره امير المؤمنين عليه السّلام و شيعيان او تصريح شده و وقت بيدارى در ثلث آخر شب يا قدرى زودتر و ديرتر بعد از خواب سر شب تعيين گرديده است و پاداش مخفى را بذهاب خوف و رعب از ايشان و دخول در بهشت و سكونت در جوار الهى تفسير فرموده‌اند و قمى ره از امام صادق عليه السّلام نقل نموده كه هيچ كار خوبى نيست مگر آنكه براى آن ثوابى مذكور است در قرآن مگر نماز شب كه خداوند ثواب آنرا بيان نفرموده براى عظمت قدر آن و فرموده تتجافى جنوبهم تا آخر و بعدا امام عليه السّلام كرامتهاى خداوند را باهل ايمان در هر جمعه بيان فرموده و آنكه خداوند بهشتى را بدست قدرت خود خلق فرموده كه كسى آنرا نديده و مطلع از آن نشده و همه روزه بر بوى خوش آن مى‌افزايد و آن آنستكه خداوند فرموده‌ فَلا تَعْلَمُ نَفْسٌ ما أُخْفِيَ لَهُمْ مِنْ قُرَّةِ أَعْيُنٍ جَزاءً بِما كانُوا يَعْمَلُونَ‌ و از بعضى روايات استفاده ميشود كه آن چيزى است كه خداوند براى بندگان صالح خود تهيه فرموده كه هيچ چشمى نديده و هيچ گوشى نشنيده و بخاطر هيچ بشرى خطور نكرده و انصافا فوائد دنيوى و آثار اخروى اين عمل بقدرى زياد است كه حقا نميشود احصاء و تعداد نمود كسانيكه تجربه كرده‌اند ميدانند و ميدانند

جلد 4 صفحه 294

كه هيچ توفيق و سعادتى برتر و بالاتر از اين نيست و آداب آن در كتب فقهيه مفصلا ذكر شده است و پس از آن خداوند بر سبيل استفهام تقريرى فرموده آيا ممكن است شخص مؤمن موحّد فرمانبردار خدا و رسول مانند مرد كافر متمرّد از فرمان آن دو باشد در فضل و شرف و تقرب بخدا و پاداش روز جزا و خود جواب داده كه هرگز آندو نفر مساوى نخواهند بود و تفاوت را مفصلا بيان فرموده كه اما آنانكه ايمان آوردند و كارهاى شايسته نمودند مر آنها را است بهشتهائى كه مأوى و منزل حقيقى هميشگى كه كسى از آن بيرون نميرود آنمنزل است و تازه آنمنزل باتمام لوازم تعيّش كامل كه در آن است برسم پيشكشى و تشريفات و رودى مهمان از جانب خداوند بايشان تقديم ميشود آنهم بعنوان استحقاق در مقابل اعماليكه در دنيا براى رضاى خدا بجا مى‌آوردند و اما آنانكه كافر و متمرد از حكم خدا و رسول گشتند جايگاه آنها آتش جهنم است و چون داخل آن شوند هفتاد سال پائين روند تا به ته جهنم برسند و چون رسيدند هر وقت فشار آتش بالاشان آورد كه بخواهند بيرون آيند ملائكه با گرزهاى آهنين كه بفرقشان ميكوبند بر ميگردانند آنها را بجاى خودشان و باين حال هميشه باقى و بر قرار خواهند بود چنانچه قمى ره نقل نموده و از جانب خداوند بآنها گفته ميشود بچشيد عذاب آتشى را كه در دنيا تكذيب مينموديد آنرا و اين براى توهين و تعيير و مزيد تعذيب آنها است فيض ره فرموده اخبار از طريق عامه و خاصه مستفيض است كه اين سه آيه و آيه بعد در باره امير المؤمنين عليه السّلام و وليد بن عقبه نازل شده است و قمى ره از امام باقر عليه السّلام نقل نموده كه امير المؤمنين با وليد بن عقبه مشاجره نمودند آنملعون گفت من از تو طلاقت لسان و حدّت سنانم بيشتر و در جنگ ثبات قدمم زيادتر است حضرت فرمود ساكت شو تو فاسقى و اين آيات نازل شد و در احتجاج از امام مجتبى عليه السّلام باين معنى و آنكه مراد از مؤمن امير المؤمنين عليه السّلام و مراد از فاسق وليد است تصريح شده و معلوم است كه شأن نزول منافات با عموم كلام ندارد و مراد از فسّاق كفارند كه براى تكذيب و انكار معذّب شده‌اند.

جلد 4 صفحه 295

أَ فَمَن‌ كان‌َ مُؤمِناً كَمَن‌ كان‌َ فاسِقاً لا يَستَوُون‌َ «18»

آيا ‌پس‌ كسي‌ ‌که‌ بوده‌ ‌باشد‌ مؤمن‌‌-‌ مثل‌ كسي‌ ‌است‌ ‌که‌ بوده‌ ‌باشد‌ فاسق‌، اينها مساوي‌ نيستند.

مراد ‌از‌ فاسق‌ ‌در‌ ‌اينکه‌ آيه شريفه‌ ‌در‌ مقابل‌ مؤمن‌، ‌غير‌ مؤمن‌ ‌است‌ چه‌ طبيعي‌ ‌باشد‌ ‌ يا ‌ مشرك‌ ‌ يا ‌ كافر ‌ يا ‌ اهل‌ ضلالت‌ ضال‌ و مضل‌ ‌باشد‌ ‌ يا ‌ معاند ‌ يا ‌ ناصبي‌ ‌ يا ‌ سني‌ و مخالف‌ ‌ يا ‌ مبدع‌ ‌ يا ‌ منكر ضروري‌ و بالجمله‌ ايمان‌ ‌به‌ عقائد حقه‌ كلا ‌ يا ‌ بعضا نداشته‌ ‌باشد‌ نه‌ فاسق‌ مقابل‌ عادل‌ ‌که‌ مؤمن‌ فاسق‌ ‌باشد‌ و تفاوت‌ ‌بين‌ ‌اينکه‌ دو مثل‌ تفاوت‌ ‌بين‌ نور و ظلمت‌ و حق‌ و باطل‌ و حسن‌ و قبيح‌ و بهشت‌ و جهنم‌ و رحمت‌ و غضب‌ و مثوبت‌ و عقوبت‌ و رضا و سخط و امثال‌ اين‌ها دو نقطه‌ مقابل‌ و ضد يك‌ ديگرند مؤمن‌ مشمول‌ تفضلات‌ الهي‌ و قرب‌ ‌به‌ مقام‌ ربوبي‌ و مرضي‌ ‌خدا‌ و ‌رسول‌ ‌است‌ و فاسق‌ مورد سخط الهي‌ و غضب‌ ‌او‌ و لعن‌ و طرد ‌او‌ و مستحق‌ عذاب‌ و عقوبت‌ ‌او‌ ‌است‌ و ‌بعد‌ ‌از‌ ‌او‌.

أَ فَمَن‌ كان‌َ مُؤمِناً استفهام‌ انكاري‌ ‌است‌ ‌يعني‌ چنين‌ نيست‌.

كَمَن‌ كان‌َ فاسِقاً ‌پس‌ جواب‌ ‌اينکه‌ سؤال‌ ‌اينکه‌ ‌است‌:

لا يَستَوُون‌َ. توضيح‌: مؤمن‌ ‌اگر‌ ايمانش‌ مقرون‌ ‌با‌ عمل‌ صالح‌ و تقوي‌ ‌باشد‌، مشمول‌ وعده‌هاي‌ الهي‌ مي‌شود ‌که‌ سر ‌تا‌ سر قرآن‌ بشارت‌ها ‌به‌ ‌او‌ داده‌ ‌شده‌ و ‌اگر‌ آلوده‌ ‌به‌ معاصي‌ ‌باشد‌ لكن‌ بحدي‌ نباشد ‌که‌ موجب‌ زوال‌ ايمانش‌ شود و ‌لو‌ بسا يك‌ گرفتاري‌ ‌براي‌ معاصي‌ متوجه‌ ‌او‌ مي‌شود لكن‌ ‌ يا ‌ ‌در‌ دنيا تدارك‌ مي‌شود ‌ يا ‌ موفق‌ ‌به‌ توبه‌ مي‌شود ‌ يا ‌ مورد شفاعت‌ واقع‌ مي‌شود و بالاخره‌ نجات‌ پيدا مي‌كند و اما فاسق‌ ‌غير‌ مؤمن‌ ‌از‌ تمام‌ ‌اينکه‌ مراحل‌ دور ‌است‌ و ممنوع‌ ‌که‌ ‌در‌ آيات‌ ‌بعد‌ بيان‌ مي‌فرمايد:

]

(آیه 18)- این آیه مقایسه‌ای را که در آیات گذشته بود بطور صریحتر روشن می‌سازد می‌گوید: «آیا کسی که با ایمان باشد همانند کسی است که فاسق است؟! نه هرگز این دو برابر نیستند» (أَ فَمَنْ کانَ مُؤْمِناً کَمَنْ کانَ فاسِقاً لا یَسْتَوُونَ).

در این آیه، «فاسق» در مقابل «مؤمن» قرار گرفته، و این دلیل بر آن است که فسق، مفهوم گسترده‌ای دارد که هم کفر را شامل می‌شود، و هم گناهان دیگر را.